Podczas jednej z moich podróży poślubnych do niewielkiej wyspy na Morzu Śródziemnym, odkryłem miejsce, o którym nie wspominały żadne przewodniki. Na pierwszy rzut oka wyglądała jak typowa śródziemnomorska wyspa – bujna roślinność, skaliste klify i turkusowe wody. Jednak lokalni mieszkańcy opowiadali o niej jak o „wyspie ciszy”. Nikt z nich nie wyjaśniał dlaczego, a gdy pytałem, uśmiechali się tajemniczo i zalecali, bym wybrał się tam na własną rękę.

W sercu Bieszczadów, z dala od turystycznych szlaków, kryje się miejsce, które znają tylko nieliczni – Jezioro Szmaragdowe. Nie znajdziesz go na mapach, a jego lokalizacja jest tajemnicą przekazywaną szeptem wśród lokalnych mieszkańców. Postanowiłem, że spróbuję je odnaleźć. Wyruszyłem z plecakiem i niezbędnym sprzętem, gotowy na przygodę. Droga prowadziła przez gęste lasy, pełne tajemniczych dźwięków i zapachów. Mijając stare buki i sosny, czułem, jak cywilizacja oddala się z każdym krokiem, a ja wchodzę w świat, który od wieków nie zmienił swojego oblicza.

W sercu malowniczych gór skrywa się jezioro, którego powierzchnię rzadko zakłóca ludzka obecność. Otoczone gęstym lasem, w którym drzewa zdają się szeptać między sobą odwieczne tajemnice, jezioro zyskało sławę jako miejsce pełne mistycyzmu. Do tej pory znane tylko miejscowym pasterzom i garstce turystów, którzy odważyli się zejść z utartych szlaków, przyciąga opowieściami o tajemniczych zjawiskach świetlnych unoszących się nad jego wodami w nocy.

Podróż rozpoczęła się jak każda inna – pełna ekscytacji i oczekiwania. Wyruszyliśmy z grupą przyjaciół na górską wyprawę, chcąc odkryć mało znane szlaki w sercu Beskidów. Wszyscy mówili o miejscu, które według lokalnych legend miało kryć w sobie tajemniczą aurę. Dolina Cieni, jak ją nazywali mieszkańcy pobliskiej wioski, miała być miejscem, gdzie czas zwalniał, a natura przejmowała pełną kontrolę nad przestrzenią. Zaintrygowani tą opowieścią, postanowiliśmy odnaleźć to miejsce.

W sercu górskich pasm, gdzie lasy stapiają się z niebem, leży wioska, której nazwa nie pojawia się na większości map. Dla niewielkiej liczby odwiedzających, którzy zdecydowali się ją odkryć, staje się miejscem magicznych opowieści i niesamowitych wrażeń. Jej mieszkańcy żyją według rytmu natury, a ich domy, drewniane i skromne, wtopione są w krajobraz tak doskonale, że wyglądają, jakby były tam od zawsze.